take this waltz

Χόρεψέ με αυτό το χορό σ' αυτόν εδώ το χρόνο.
Αφησέ με να μεθύσω από τη μουσική
από τα χρώματα και τις φιγούρες.
Αγκάλιασέ με στους ρυθμούς της μελωδίας και
οδήγησέ με στα πιο απόκρυφα όνειρά μας.
Σου παραδίνομαι χωρίς μάχη, σε εμπιστεύομαι.
Τίποτα δε με φοβίζει περισσότερο
από το τέλος του κομματιού.
Από τη στιγμή που θα μας προσπεράσει χωρίς να την αγγίξουμε.
Άχρονος χορός, χωρίς αρχή και τέλος
αντίθετος με τους κανόνες που μας έβαλαν να παίζουμε.
Πιάσε με από το χέρι και μην το αφήσεις
τουλάχιστον γι' αυτόν το χορό.
Μετά ας γίνει ό,τι θέλει ο χρόνος.

Οίκος Ανοχής

Τα θέλεις όλα.
Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Δεν αναιρείται τίποτα. Επιλέγεις:
Ποιό από τα δύο περιέχει πιο πολύ άρνηση;
Ποιά κατάφαση ορμάει ποτέ απ' τη ζωή;

Αν τους αγαπώ όλους, μετριάζεται άραγε η ερωτική επιθυμία μου για τον ένα;
Ή μήπως βλέπω τον ένα ως σύνολο και μόνο έτσι μπορώ πραγματικά να τον αγαπήσω ολοκληρωμένα;
Αναρωτιέμαι πόσες φορές να ζευγαρώνουν τα ζώα και ποιό απ' τα ζεύγη να καλούνε ταίρι τους;

Αν δεχτώ πως δεν μπορώ να τα έχω όλα, ξεκινώ απο ένα ΔΕΝ.
Κι ακόμα χειρότερα από ένα δεν μπορώ.
Και συμβιβάζομαι. Αφού δεν μπορώ όλα, θα συμβιβαστώ με όσα μπορώ. Μ' ό,τι προλάβω, μ' ότι μου προσφερθεί. Κι ύστερα θα προσποιηθώ πως είμαι ευτυχισμένος. Θα σ' αγαπήσω επειδή μου προσφέρθηκες. Επειδή είσαι μέσα σ' αυτά που μπορώ να έχω. Θα σε μειώσω και εσένα γιατί θα σε βάλω στην μικροκλίμακα του μπορώ, του δύναμαι και της ύλης. Θα χάσεις την ονειρική σου υπάσταση, θα πάψεις να είσαι αστέρι.
Θα σβήσεις όπως θα σβήσει και το ενδιαφέρον μου για σένα. Θα γίνεις από ιδέα πράξη και έτσι θα χάσεις τη δυναμική του πετάγματος. Θα γίνεις το δεν κι εγώ θα μείνω μόνος μου να ψάχνω τί είναι αυτό που θέλω κι ίσως να μη με νοιάζει πια το μπορώ.

το δέρμα που κατοικώ

είναι ζεστό, μαλακό και εύθραστο.
Αγαπάει και λαχταρά ν' αγαπηθεί.
Είναι τόσο δα μικρό κι όμως ικανό για χίλια δυο μικρά θαύματα.
Το δέρμα μου κλαίει, ματώνει και φωνάζει βουβά.
Κι όπως καταστρέφεται στο πέρασμα του χρόνου
το ίδιο δέρμα περιμένει να ξαναγενηθεί:
να γίνει δύο που γίνονται ένα
για να χωρίσουν πάλι στο άπειρο.
Το δέρμα μου σήμερα ακατοίκητο
χώρια από μένα και τις σκέψεις μου.

μέσα απ' τις φλόγες

Αυθαιρεσία επαφής κι απάνθρωπη βία.
Καρπός κι απόγονος αρχαίου δράματος.
Σπορά και θερισμός.
Γλώσσες αχόρταγες σε πύρινο κόσμο ντύνονται με στάχτη
κι ό,τι απόμεινε βγαίνει ανελέητα στον ήλιο να στεγνώσει καθαρό.
Σιγή μπροστά στη συκοφαντία του αίματος
και στην παράδοξη αριθμητική της ζωής.
Κάποτε ήμασταν παιδιά
κι ύστερα άλλαξαν όλα.

υποβρύχιο

Σ' αγαπώ. Πώς σ' αγαπώ; Γιατί σ' αγαπώ; Δεν ξέρω.
Μαζί με ποιούς σ' αγαπώ και ώς πού;
Σα μουσική σ' αγαπώ, σα μελωδία που έρχεται και φεύγει.
Και μετά σε στοιχειώνει και σ' ακολουθεί παντού.
Σ' αγαπώ γλυκά, πρώτη φορά.
Μαζί με την απόσταση σ' αγαπώ γιατί σε νιώθω τότε πιο κοντά μου.
Μαζί με κάθε μου σκέψη σ' αγαπώ γιατί με δυναμώνει.
Σ' αγαπώ και σ' ερωτεύομαι και κάτω απ' το νερό
φτιάχνω μπουρμπουλίθρες.
Σαν να μην υπάρχει χρόνος σ' αγαπώ.
Στο τώρα και στο ποτέ που αγγίξαμε.
Στη συνάντησή μας σ' αγαπώ και στον έρωτα
χωρίς κανόνες, όρους και όρια.
Πάντα θα μας ενώνει μια συνάντηση
και θα μας χωρίζει ένας κόσμος.
Κι όταν μου μαθαίνεις, μαζί με το σώμα μου,
να ξεχωρίζω μικρούς πρίγκιπες και να μυρίζω τριαντάφυλλα
σκέφτομαι αν γίνεται ένα αγόρι να ερωτευτεί ένα ρόδο.
Γαντζώνομαι απ' το συναίσθημα και την ανάμνησή σου
και παραμένω αγρίμι που λουφάζει στην κουφάλα,
μωρό που περιμένει να βυζάξει σε μια αγκαλιά ένα στήθος.

heartbeats

Χωρίς άλλο. Χωρίς αύριο. Μόνο ένωση. Σήμερα ένωση.
Το αμοιβαίο συναίσθημά μας πέθανε πριν γεννηθεί.
Έτσι εγώ έμαθα να μας αγαπώ και για τους δυό.
Κι εσύ ίσως ερωτεύτηκες τον έρωτά μου για σένα.

Πάψε να κοιτάς στο κενό περιμένοντας να σου επιστραφεί
ένα βλέμμα που δεν βλέπει πια στην ίδια κατεύθυνση με σένα.
Να σε φοράς κατάσαρκα με παλλικαρίσια περιφάνεια
και να γεμίσεις με συναισθήματα ολόδικά σου.

Χωρίς ντροπή, για λίγες μετρημένες στιγμές
όλα μου φαίνονται πιο εύκολα
και πιο μάταια ακόμα.
Σ' αγαπώ όσο για να λέω το λίγο σου πολύ.

Κι ενώ λίγο πριν όλα κινούνταν αργά,
ξυπνάω ιδρωμένη σ' ένα ξυπνητήρι
κι ένα ρολόι που χτυπάει την ώρα
πιο δυνατά απ' όσο αντέχω.

Για όσα νιώθω δεν ξέρω τίποτα, εκτός ότι με πλημμυρίζουν τέτοιες ώρες.
Ξέρεις τί συμβαίνει στην αγάπη που δεν αντέχεις;
Τη σκοτώνεις όσο είναι νωρίς για ν' ανασάνεις ξανά
χωρίς αναπνευστήρα.

Να πεθάνεις, ν' αναστηθείς σαν άλλος Λάζαρος,
και να' ρθεις να με βρείς να μ' εκτελέσεις!

τρελός πιερό

Μη μου ζητάς να είμαι εκεί για πάντα.
Αυτό δεν μπορεί να σου το υποσχεθεί κανείς.
Σ' αγαπώ στο τώρα.
Ίσως και στο αύριο.
Αλλά επί πόσο, αγάπη μου, δεν ξέρω.