το δέρμα που κατοικώ

είναι ζεστό, μαλακό και εύθραστο.
Αγαπάει και λαχταρά ν' αγαπηθεί.
Είναι τόσο δα μικρό κι όμως ικανό για χίλια δυο μικρά θαύματα.
Το δέρμα μου κλαίει, ματώνει και φωνάζει βουβά.
Κι όπως καταστρέφεται στο πέρασμα του χρόνου
το ίδιο δέρμα περιμένει να ξαναγενηθεί:
να γίνει δύο που γίνονται ένα
για να χωρίσουν πάλι στο άπειρο.
Το δέρμα μου σήμερα ακατοίκητο
χώρια από μένα και τις σκέψεις μου.