take this waltz

Χόρεψέ με αυτό το χορό σ' αυτόν εδώ το χρόνο.
Αφησέ με να μεθύσω από τη μουσική
από τα χρώματα και τις φιγούρες.
Αγκάλιασέ με στους ρυθμούς της μελωδίας και
οδήγησέ με στα πιο απόκρυφα όνειρά μας.
Σου παραδίνομαι χωρίς μάχη, σε εμπιστεύομαι.
Τίποτα δε με φοβίζει περισσότερο
από το τέλος του κομματιού.
Από τη στιγμή που θα μας προσπεράσει χωρίς να την αγγίξουμε.
Άχρονος χορός, χωρίς αρχή και τέλος
αντίθετος με τους κανόνες που μας έβαλαν να παίζουμε.
Πιάσε με από το χέρι και μην το αφήσεις
τουλάχιστον γι' αυτόν το χορό.
Μετά ας γίνει ό,τι θέλει ο χρόνος.

Οίκος Ανοχής

Τα θέλεις όλα.
Δεν μπορείς να τα έχεις όλα.
Δεν αναιρείται τίποτα. Επιλέγεις:
Ποιό από τα δύο περιέχει πιο πολύ άρνηση;
Ποιά κατάφαση ορμάει ποτέ απ' τη ζωή;

Αν τους αγαπώ όλους, μετριάζεται άραγε η ερωτική επιθυμία μου για τον ένα;
Ή μήπως βλέπω τον ένα ως σύνολο και μόνο έτσι μπορώ πραγματικά να τον αγαπήσω ολοκληρωμένα;
Αναρωτιέμαι πόσες φορές να ζευγαρώνουν τα ζώα και ποιό απ' τα ζεύγη να καλούνε ταίρι τους;

Αν δεχτώ πως δεν μπορώ να τα έχω όλα, ξεκινώ απο ένα ΔΕΝ.
Κι ακόμα χειρότερα από ένα δεν μπορώ.
Και συμβιβάζομαι. Αφού δεν μπορώ όλα, θα συμβιβαστώ με όσα μπορώ. Μ' ό,τι προλάβω, μ' ότι μου προσφερθεί. Κι ύστερα θα προσποιηθώ πως είμαι ευτυχισμένος. Θα σ' αγαπήσω επειδή μου προσφέρθηκες. Επειδή είσαι μέσα σ' αυτά που μπορώ να έχω. Θα σε μειώσω και εσένα γιατί θα σε βάλω στην μικροκλίμακα του μπορώ, του δύναμαι και της ύλης. Θα χάσεις την ονειρική σου υπάσταση, θα πάψεις να είσαι αστέρι.
Θα σβήσεις όπως θα σβήσει και το ενδιαφέρον μου για σένα. Θα γίνεις από ιδέα πράξη και έτσι θα χάσεις τη δυναμική του πετάγματος. Θα γίνεις το δεν κι εγώ θα μείνω μόνος μου να ψάχνω τί είναι αυτό που θέλω κι ίσως να μη με νοιάζει πια το μπορώ.

το δέρμα που κατοικώ

είναι ζεστό, μαλακό και εύθραστο.
Αγαπάει και λαχταρά ν' αγαπηθεί.
Είναι τόσο δα μικρό κι όμως ικανό για χίλια δυο μικρά θαύματα.
Το δέρμα μου κλαίει, ματώνει και φωνάζει βουβά.
Κι όπως καταστρέφεται στο πέρασμα του χρόνου
το ίδιο δέρμα περιμένει να ξαναγενηθεί:
να γίνει δύο που γίνονται ένα
για να χωρίσουν πάλι στο άπειρο.
Το δέρμα μου σήμερα ακατοίκητο
χώρια από μένα και τις σκέψεις μου.